EEN MILJOEN VROEGE KERSTWENSEN!

Tegen de tijd dat jullie dit lezen, staat de kerstboom op de Brussel-

se grote markt al versierd. De tijd van dromen en wensen is aan-

gebroken, en wij willen er heel vroeg bij zijn.

We hebben met name een bijzondere wens. De wens van 1 mil-

joen… We gaan voor 1 miljoen likes op Port to Hell-o, en 1 miljoen

vrienden op Marc Dendodo.

 

Wens ons dit allemaal toe, omdat onze boodschappen zo belang-

rijk zijn.

 

Maar laat het niet bij wensen, jullie kunnen er samen iets aan doen.

Jullie kunnen onze Kerst- en Nieuwjaarswensen doen uitkomen,

door onze blog’s en Facebook account viraal te maken.
Kruip nu achter je toetsenbord, neem de muis, een touch van je

magische vinger, en maak al je vrienden tot onze vrienden.

 

We gaan voor niet minder dan 1 miljoen ineens in 2017, dank zij U.

Wees niet tevreden over jezelf, als je deze boodschap zou afbre-

ken. Niet doen ! Tenminste, wel doen !

 

We gaan viraal in 2017 !

HUP HUP TRUMP.

Het is zover. Ik ben er niet voor wakker gebleven. Maar bij het

krieken van de ochtend werd het duidelijk. De wereld was anders.

Het onverwachte werd waarheid. De onvrede van zovele mensen

op deze wereld werd duidelijk gemaakt in een kiesuitslag.

 

Het anti-establishment gevoel regeerde. En waar zitten wij ? Be-

seffen wij  dat het bij ons ook niet zo verder kan? Waar zitten wij

met ons project, om van Europa een socialere wereld te maken?

Een wereld waar aandacht wordt geschonken aan iedereen,

maar hoofdzakelijk aan hen die het het meest nodig hebben.

Geen wereld van brood en spelen, maar een wereld van een

warme maatschappij, waar niemand tussen de mazen van het

net glipt.

 

We moeten met z’n allen eens goed nadenken over onze hui-

dige bestuurders, onze huidige media die vooral een neo-libe-

rale staat nalopen, alleen opgebouwd op brains en eigen gewin.

Waar zijn al die mensen met een hart voor iedereen ?

Wanneer zetten we die vrome wens, van zorg voor iedereen,

om in daden ?

Ja, 10 miljard euro voor wapens, beslist door deze regering.

Maar weet je dat je aan de 2 miljoen minst begoeden in België

( en ja, dit zijn officiële cijfers, 20 % heeft problemen om rond

te komen ) 10 jaar lang 100 euro extra inkomen gemiddeld per

maand kan bijgeven.

Voor de meesten is een extra van 100 euro per maand, abso-

luut het verschil van overleven.

GEDICHT .

Ik ben niet als jij

 

want jij bent wij

 

Ik zie het in je ogen

 

Jij ziet me niet als jou

 

Je benadert me niet als ik

 

een echte mens

 

van vlees en bloed, en ook geest

 

Zo kan je mijn pijn niet voelen

 

en blijf ik ’s nachts woelen

 

doe je best

 

verander die blik

 

wordt mijn dodovriend.

HOE GOED BEN IK BEZIG, JA OOK JIJ ?

Mijn job is ontzettend boeiend, maar soms ook koud en kil. Ik

vraag me vaak na een dag, of na een drukke periode , of ik iets

heb bijgebracht. Dit zijn de gevleugelde woorden van Maarten

Vangramberen, één van onze allerbeste sportjournalisten. En

dan heeft Maarten het over het belang van zijn bijdrage tot een

verbetering van onze wereld.

In jouw plaats zou ik me ook de vraag stellen, niet ‘jouw’ als per-

soonlijk, maar wel de ganse wereld van de sportjournalistiek, te-

meer omdat we op TV hoofdzakelijk over top-professionele sport

praten.

We praten zo begeesterend over al die prachtprestaties, en sle-

pen zo de kijkers mee in een wereld die de hunne niet is. De

wereld van dik-betaalde sporten die eigenlijk alleen maar zo

rijk leven, danken ze aan de journalistiek die hun gratis bekend-

heid geeft. Talloze andere toppers met niet zo’n competitieve

sporten, doen soms veel meer hun best, maar strijden een een-

zame kostelijke strijd om hun sport te kunnen beoefenen.

 

Maar Maarten Vangramberen heeft ergens wel dat besef, mis-

schien niet dat hij eigenlijk ook kwaad sticht, maar vooral dat

zijn werk zo weinig bijdraagt tot een betere wereld. Hij is ergens

wat gezond jaloers op mensen die zorgend omgaan met mede-

mensen, hij zou zijn plan B wel willen vinden, in het toveren

van een glimlach op mensen hun gezicht.

 

Ik wil zeker het moreel plaatje van Maarten Vangramberen niet

maken, maar zijn wij allen ook zo niet een beetje ? Zijn we wel

bezig in onze job met iets goeds doen voor een betere wereld ?

Of zijn we totaal begaan met dat exclusieve “ik”, ipv. dat inclu-

sieve  “wij”? Is dat dan ook niet een beetje onze frustratie ? Zo

weinig gevoel, dat ons dagdagelijkse job ons geluk bijbrengt.

Dat we alleen maar bezig zijn met de struggle for live. Wat we

misschien dan wel goed doen. Maar is dat het !

 

Is dat de zin van ons ‘werken’, en bij uitbreiding ons leven ? Zou

er voor ieder van ons geen plan B zijn, waar we allemaal meer

aandacht zouden hebben voor de Jordy’s in de tent, of voor die

88.000 ouderloze kinderen op de vlucht in de straten van Europa.

 

Laat het ons niet schrijven, maar iets doen.

MAG IK BLIJ ZIJN MENS TE ZIJN, HEB IK EEN KEUZE ?

Je ouders sterven in de Syrische oorlog, jij verblijft in een land

dat het jouwe niet is. Je hebt de leeftijd waarop de meesten op

de schoolbanken zitten, en je hebt geen dak boven je hoofd.

Ik leef in de straten van Athene.

 

Filosofen beweren dat we als mens mogen blij zijn, omdat we

een keuze kunnen maken. Een hond, een olifant, kunnen dat niet.

Wat is de keuze van dergelijke straatkinderen ?

Weinig menselijk, als je het mij vraagt. En juist dit zou een deel

van de zinvolheid van het leven dienen te zijn. Proberen door

keuzes te maken, een goed mens te zijn, daarvoor verantwoor-

delijkheid op te nemen.

 

Voor kinderen heeft men nog veel respijt, en verwijst men dan

meestal naar de ouders, familie. Maar wat als die er niet meer

zijn ? Wat als zelfs de ganse Westerse ( Europese ) maatschap-

pij geen aandacht voor je heeft ?

Hoe word je dan een goed mens . België, en bij uitbreiding de

ganse Europese gemeenschap heeft miljarden voor bewapening

en politie, dit allemaal om ons te beveiligen. Tegen wat ?  En dit

terwijl we jonge mensen in het verderf storten. Wat wil je dat er

van deze kinderen terecht komt ? Meer dan 88.000 tikkende tijd-

bommen lopen er zo in ons Europa rond.

Een ware schande voor onze maatschappij.

 

Neen, beste filosofen, niet iedereen heeft een keuze. Ook som-

mige mensen horen thuis bij een dierensoort, of worden minstens

zo behandeld.

PREVENTIE OF EEN NEO-LIBERALE STRAFSTAAT ?

Het is een, en – en verhaal. Wij zijn voor straffen en voor preven-

tie. Straffen op een zinvolle manier is nodig om mensen terug op

het goede spoor te brengen, om slachtoffers te helpen, om schade

te herstellen.

Maar naast zinvol straffen zal er ook veel meer dienen geïnves-

teerd te worden, in het voorkomen van datgene wat men zou

moeten bestraffen.

De welbekende preventie van armoedebestrijding, opvoeding, werk,

sociale en culturele integratie en nog zoveel meer

 

Verschillende studies geven aan dat onze neo-liberale staat van

vandaag, de welvaartstaat, voor iedereen, aan het afbouwen is,

wat aanleiding geeft tot nog meer ongelijkheid.

Onze regering ( neo – liberaal ) gaat voor jobs, jobs en nog eens

jobs. Mooi zou je denken. Je zal maar eens een lange periode

werkloos zijn, en dan krijg je de job van je leven. Maar die blijkt

uitgehold te zijn, niet volwaardig. En durf dit niet aan te klagen,

want het is je eigen fout dat je arm of werkloos bent.  Erg hé.

 

Bovendien weet de rijkere klasse door spitsvondigheden – die al

jarenlang schering en inslag zijn – zich meer en meer te onttrek-

ken aan haar sociale rol, wat alleen nog de spanningskloof ver-

groot.

Wat dan weer tot gevolg heeft, dat de criminaliteit zal toenemen.

En dan ontstaat de strafstaat, de staat die elk a-sociaal gedrag wil

bestraffen. Denk maar aan de GAS-boetes. Maar denk ook aan

de zware investeringen die gebeuren door de overheid, in veilig-

heid ( camera’s, politie, het leger ).

De budgetten koken over, met welk resultaat ?

Waarom wordt datzelfde geld niet geïnvesteerd in preventie en het

wegnemen van de oorzaken : de sociaal-economische problemen.

 

Ja, er gebeurt reeds het een en ander, maar het is niet radicaal

genoeg.

RADICAAL VERSUS EXTREMISME.

Sociaal radicaal  ( S.A.) is de basisidee achter onze beweging,

en ik geef het toe ‘ Radicaal ‘ klinkt wat hard, tot zelfs niet mooi, in

de oren van velen.

Maar onder onze vorm van radicaal zijn, verstaan wij eigenlijk :

” puur idealisme” , zo puur mogelijk. Als je voor iets wil gaan, waar

je in gelooft, en overtuigt bent dat het ok is, dan dien je daar vol-

uit voor te gaan. Maar op een democratische wijze.

Het is je recht om te proberen anderen te overtuigen van je mening,

met alle middelen, behalve geweld. Wanneer druk of geweld ont-

staan, kan men spreken van extremisme, en dat is niet te tolereren.

 

Radicaal zijn is juist goed zolang het maar geen extremisme wordt.

En dat is juist zo moeilijk om het onderscheid te maken. Omdat,

als men radicale ideeën heeft, men dikwijls tegen de gevestigde

waarden ingaat, en meestal aanvankelijk niet gevolgd wordt, wat

dan terug aanleiding geeft tot frustratie, en juist dan komt extremis-

me om de hoek kijken.

 

Wanneer wij voor Sociaal Radicaal kozen  ( S.R. ) hadden we die

redenen, we wisten dat radicaal provocerend klinkt, en dat is wel no-

dig om uw boodschap te laten horen.

We wisten ook dat radicalisme hoort bij idealen, wat dan weer heel

dicht bij de wereld van Thomas More – Utopia ligt.

Onze derde reden, waren de afkortingen S.R., afkomstig van de ge-

dragswetenschappers de Behavionisten , die met S ( Stimuli ) en

R ( reactie ) hun ganse theorie in kaart brachten.

 

We hopen dat deze tekst U wat meer inzicht kan brengen in onze

stelling.