Er worden heel veel verhalen aangebracht als mensen iets verkeerd doen, t o v de bestaande regels of gedragingen in de maatschappij. Het moet gezegd, heel dikwijls wordt er zeer emotioneel gereageerd. Juist omwille van deze emotionele reacties en masse, wordt er weinig gedaan aan ons huidig strafuitvoeringssysteem. De status quo wordt kritiekloos geaccepteerd, of soms zelfs het tegenovergestelde, nog meer van hetzelfde (dieper en langer in de put van het vergeten steken). Zie ondermeer de discussie in het vragenuurtje van het parlement deze week. (C.Van Cauter,open VLD) De belangrijkste ethische verlangens rond straf zijn:
De misdrijven op rechtvaardige (proportionele) wijze bestraffen. Daders van misdrijven ondersteunen bij het uitbouwen van een maatschappelijke aanvaardbare levenswijze. Dat mensen worden ontmoedigd om misdrijven te plegen. Dat we leven in een veilige samenleving. Dat slachtoffers genoegdoening krijgen voor het aangedane leed en de betrokken schade.
In onze huidige manier van strafuitvoering, ontnemen we via gevangenschap, in zijn hedendaagse vorm, radicaal de mogelijkheid aan de gedetineerde om eigen verantwoordelijkheid op te nemen voor het eigen leven, en dat van anderen, en maakt hen tot ondergeschikten, binnen een inrichting die behoort tot één van de meest archaïsche van het land. Een voorbeeld hiervan is ondermeer, communicatie. Het ontbreken, of slecht georganiseerd zijn van communicatie is totaal tegengesteld aan het resocialiseren, één van de ethisch gestelde doelen aan straffen, en zo kunnen we nog wel doorgaan
Marc Den Dodo
marc dendodo en zus leen. 
Recente reacties