BELT & ROAD INITIATIVE.

The Donald kiest volop voor America First en neigt naar protec-

tionisme en isolationisme. Ook al doen Wall Street en de beurzen

het voorlopig nog goed, zijn de eerste tekenen merkbaar dat het

land moeilijke tijden zal tegemoet gaan.

 

Het Verenigd Koninkrijk koos op basis van leugens voor een brexit.

Nadat in eerste instantie de nefaste gevolgen onder de mat wer-

den geduwd, wordt het ook voor de Britten stilaan duidelijk dat de-

ze keuze nefaste gevolgen zal hebben. Zo waarschuwde op 11 mei

de overheid dat de inflatie groter zal zijn dan de stijging van de lo-

nen, en dat de prijzen van de geïmporteerde goederen drastisch

zullen stijgen.

 

China werkt intussen volop aan zijn Belt & Road-project. Het trekt

honderden miljarden uit om zijn economische belangen te verster-

ken in tal van derde-landen, gelegen langsheen de vroegere zijde-

route. Op die wijze hoopt China zijn groei te bestendigen en zijn

politiek gewicht te consolideren. Het bedrag dat wordt uitgetrokken

bedraagt meer dan 30 keer het bedrag dat Amerika na WO II uit-

trok in het kader van het Marshall-plan. Het is algemeen gekend

dat dit plan niet alleen Europa uit het moeras trok nadat zijn econo-

mie volledig platgebombardeerd was maar tevens Amerika voor

decennia bevestigde als economische grootmacht.

 

Waarom stelt de Europese Unie zijn eigen versie van het Belt &

Road-project niet voor ? Investeringen zorgen voor welstand en

welstand zorgt voor tevredenheid en maakt dat het welvaartssys-

teem kan blijven bestaan.

Er kan op Europees vlak bijvoorbeeld geïnvesteerd worden in

groene investeringen, teneinde de klimaatdoelstellingen van Parijs

2030 te halen. Er kan bijvoorbeeld geïnvesteerd worden in een

nieuwe versie van het TGV-systeem, door de huidige treinen te

vervangen door Maglev-achtig systeem, deels rijdend in tunnels

aan een snelheid van ruim 400 km/uur, als verbinding tussen de

Europese hoofdsteden. Het zou symbolisch zijn voor de Europese

eenheid als eerste lijn de as Parijs – Berlijn aan te leggen. Deze

twee wereldsteden zouden dan binnen een tijdsbestek van max.

3 uur aaneengeklit zijn. Het zou bovendien de Europese technolo-

gie stimuleren. Wat heeft het maanproject allemaal niet teweeg-

gebracht aan positieve uitvindingen . Zou het tevens geen mooie

ode zijn aan 200 jaar treinen ? Het is toch de trein die ervoor zorg-

de dat de tijd universeel werd en de wereld op mekaar werd afge-

stemd, die ervoor zorgde dat dorpen werd ontsloten en die een

ganse economische ontwikkeling tot stand bracht.

Zo zijn nog tal van grensoverschrijdende projecten op te sommen.

 

Dat dergelijke investeringen op Europees gebied dienen te gebeuren

staat buiten kijf. Als Europa 1500 miljard kan spenderen aan onder-

steunen van de banken, kan het ook wel eenzelfde bedrag vinden

om de reële economie te ondersteunen. Gespreid over een periode

van 50 jaar – de gemiddelde levensduur – bedraagt deze investering

per Eu-burger 16 cent per dag. De return on investment is evenwel

enorm.

 

In plaats van grenzen en muren op te trekken zou men beter samen-

werken en de grenzen verleggen. In zijn bejubelde boek ‘In Europa’

citeerde Geert Mak de dichter-journalist Théophile Gauthier die om-

streeks de jaren 1900 jubelend schreef dat ‘ Parijs niet kan bestaan

in de gedaante van het Parijs van vroeger ( dus voor Baron Hauss-

mann ingrijpens). De beschaving baant zich brede wegen te midden

van de duistere doolhof van straatjes, kruispunten en doodlopende

steegjes van de oude stad. Zij velt huizen zoals de pioniers van

Amerika bomen vellen’.

Het positivisme hoorde bij de tijd : vooruitgang en materiële wel-

vaart waren mogelijk. Dezelfde gedachte als in de jaren van de her-

opbouw. Het is dit positivisme dat we terug in ons hart moeten slui-

ten. Laat ons terug dromen hebben.

                                                                    WPM.

EEN LAND DAT DE MISLUKKING NIET VERDRAAGT EN SUCCES HAAT, HEEFT EEN PROBLEEM ( E. MACRON ).

Volgens de cijfers van het weekblad Trends, blijkt dat tijdens de

jaren 2000 – 2013 er in de industriële sector 117.000 banen verlo-

ren gingen. Bovendien blijkt dat België alsmaar minder buitenland-

se investeerders kan aantrekken. En als er komen, moeten die

worden aangetrokken op grond van enorme fiscale cadeau’s.

Tenslotte stelt men een sterke daling van het aantal voltijdse jobs

vast en blijken die voltijdse jobs ook steeds meer beperkt in tijd te

zijn.

 

In dezelfde periode lanceerde de overheid een pakket maatregelen

die de ondernemers schrik aanjagen. Zo onder meer de invoering

van het sociaal strafwetboek, waardoor een werkgever tot 3 jaar

gevangenisstraf kan krijgen, omdat een werknemer niet tijdig elek-

tronisch werd aangemeld ( DIMONA-aangifte plicht). Zo werd on-

der meer het verschil in de ontslagregeling- en vergoeding tussen

arbeider en bediende, uitgeveegd ingevolge de invoering van het

eenheidsstatuut.

 

Met andere woorden, diegene die risico en verantwoordelijkheid

wenst op te nemen om werk en welstand te (pogen) creëren, wordt

bestraft, en kan zelfs zijn vrijheid verliezen. De geschiedenis leert

dat dergelijke handelswijze steevast leidt tot desinvesteringen, en

het failliet van de samenleving. In het vroegere Oostblok werd ook

het privé-initiatief gefnuikt en werden kliklijnen en politiemachten

steeds uitgebreider. Het gevolg hiervan was weinig economische

vooruitgang met als eindresultaat de ineenstorting van het systeem.

In België zijn we op dezelfde weg. Dit mag allereerst blijken uit de

cijfers. Zelfs met pertinent bedrog, slaagt men er niet meer in om

een sluitende begroting te hebben. Doelbewust worden bepaalde

inkomsten niet opgenomen, terwijl andere op grond van schattingen,

voortijdig ingecalculeerd worden. Het reële resultaat is dat de cijfers

alsmaar bloedroder worden, en er alsmaar meer mensen last krij-

gen de eindjes aan mekaar te knopen

WELZIJN OF VERGELDING ? DEEL 4.

Ons huidig rechtssysteem is opgebouwd op ‘ vergelding ‘. Ver-

gelding voor de woede die ontstaat bij het slachtoffer van een

delict. Woede, een emotie, is een handhaving van zelfrespect en

verzet tegen onrecht, maar tevens een bedreiging voor redelijke

menselijke interacties. In het concept woede, vinden we twee

onderdelen : de vergelding – wraak, en de krenking van onze eer,

de vernedering (onze status ).

 

Het is dus ook aan hen, om voor woede een kanalisatie, oplos-

sing te vinden. Schade aan het algemeen groepswelzijn, tegen

de groep, of een deel ervan, moet ernstig aangepakt worden.

Slachtoffers eisen een publieke erkenning dat het gedrag fout

is ( de veroordeling door de rechter ).

 

Dan is er nog de schade. Deze kan niet ongedaan gemaakt wor-

den door de dader ook te laten lijden ( vergelding ). Wij geraken

daar in onze maatschappij nog altijd niet uit. En onze politiek

denkt dikwijls op heel korte termijn ( kiesgewin ) en kiest dan ook

voor meer sanctioneren, met extra schades tot gevolg.

 

Wij gaan voor een welfaristische welzijns – visie. Inderdaad, we

dienen een oplossing te zoeken voor de terechte woede van de

slachtoffers. De erkenning  van de fout, publiekelijk door de rech-

ter, blijft behouden.

 

De straf bestaat uit een verplicht zorgtraject, inclusief een oplos-

sing voor de toegebrachte schades dmv. opvolging door een zorg-

commissie. De politiek zal ook vooral preventief werken, om zo-

veel mogelijk nieuwe delicten en slachtoffers te vermijden. Onder-

wijs en welvaart zijn een heel belangrijk onderdeel in deze wel-

faristische visie.

VERGEVING ! DEEL 3.

Ook hier , lieve lezer, excuseer ons voor onze oppervlakkigheid.

Dit is een heel moeilijk thema. We willen het alleen schematisch

benaderen, omdat het zo van belang is, in ons nieuw voorstel

rond detentiebeheer ( project Feniks / Recuperandos ). We ver-

trekken van het slachtoffer ( schadelijder bij een delict ), die te-

recht van uit zijn woede, erkenning vraagt, en een bescherming

(het sociaal contact).

 

Vergeving vindt zijn oorsprong in een Joods-christelijke traditie.

Er is de Goddelijke vergeving, en ook deze van mens tot mens.

Om vergeving te kunnen bekomen, is er de ‘bekentenis’ nodig,

het aanvaarden : ik zat fout. En berouw, spijt t.o.v. het schade-

object. Ik ben verantwoordelijk. Je moet zelf ook afkeuren wat je

gedaan hebt. Verder moet je inzet hebben, om anders te worden,

dus niet meer schade toebrengen. Je moet ook begrip opbrengen

t.o.v. de schadelijder, wat de schade heeft aangebracht. Verder,

minstens ook uiteenzetten dat die misdaad niet jouw ganse per-

soonlijkheid is, en je terug de goedkeuring van anderen ( de maat-

schappij) wil wegdragen.

 

Hoe moet de staat ( politiek ) omgaan met dit ganse gebeuren,

en de zorg voor voorkoming – preventie, van nieuwe-meer-slacht-

offers. Lees hiervoor : ‘ welzijn of vergelding, ons 4e en laatste

deel van deze serie.

VRIJE WIL ! EEN PLEZIERIGE ILLUSIE ? DEEL 2.

Vrije wil, bestaat het ? Wat is het ?

Deze uitdrukking wordt meermaals gebruikt in onze ontwerp tek-

sten rond ‘ het Feniksproject / Recuperandos ‘. We willen u ook

graag een korte uitleg geven, waarom, en hoe wij dit zien.

 

Wij hebben een vrije wil, omdat we keuzes maken ! Dit is niet waar.
We maken continu keuzes, maar zijn die keuzes vrij ? Een keuze

maken ! Zonder interne of externe factoren die deze keuze bepa-

len ! Darwin zei al, dat dit een illusie was, zelfs bij de mens is dit

meestal instinctief. En dan komen we eventjes op het raakvlak

van de godsdienst. De pre-destinatieleer, God beschikt alles (vast-

gelegd), goed of kwaad ( onder meer de calvinisten). Ethiek, of

ook morele regels, zijn niet uitgevonden door de godsdienst, maar

is overgenomen van de door evolutie ontwikkelde dieren ( sociaal/

levende) inclusief de mens ( Darwin, natuurlijke selectie ).

 

Dus zelfs bij een mens zijn keuzes instinctief.

Voor een vrije keuze/wil, zijn die voorwaarden :

a.  Het mag niet de enige keuze zijn.

b.  het moet moet een ‘ reden ‘ verricht zijn.

c.  je moet echt het idee hebben, dat je de handeling uit jezelf ver-

     richt hebt.

 

Volgens neurobiologen is er geen vrije keuze, alles is bepaald door

erfelijke en omgevingsfactoren, deze hebben tijdens de vroege

ontwikkeling, een inwerking op onze hersenontwikkeling, en zo

wordt de structuur voor de rest van ons leven vastgelegd.    Ander-

maal dienen wij hieruit te besluiten, dat straffen, zoals we het nu

toepassen, geen goede oplossing zijn, zelfs totaal ethisch niet ver-

antwoord.

WAT IS EEN DELICT ? DEEL 1.

Aanvulling op ons Feniksproject.

 

We hebben er allemaal vlug de mond van vol. Dat is een crimineel,

een delictenpleger. Maar is er genoeg besef van wat we daar eigen-

lijk mee bedoelen ? Er zijn daar boeken over geschreven, bibliothe-

ken vol. We proberen er dus een korte eenvoudige uitleg te geven

aan iets dat best wel ingewikkeld is.

 

Al een eeuwigheid leven mensen in groep samen. Om iedereen aan

zijn trekken te laten komen in deze samenleving, wordt een modus

vivendis opgesteld om dit mogelijk te maken. Deze spelregels zor-

gen ervoor dat iedereen maximaal gelukkig kan worden. Want daar

draait het om. Dit heeft als gevolg, dat aan ieder individu, bepaalde

beperkingen worden opgelegd aan zijn vrijheid. Deze regels worden

door de gemeenschap bepaald, op basis van normen en waarden die

dezelfde gemeenschap belangrijk vindt om zichzelf maximaal te kun-

nen ontplooien ( gelukkig maken ).

 

Wie opzettelijk afwijkt van deze regels, is een overtreder. Het belang-

rijkste hiervan, is de vrijwilligheid, met name, de overtreder ( delicten-

pleger) stelt zijn daden in volle besef ( vrijwilligheid). Op zichzelf kan

men daar over discussiëren. Mag men er met name van uit gaan, dat

een delictenpleger wel degelijk over echte vrijheid beschikt. Stel dat

men akkoord gaat, en dit op wetenschappelijke wijze, dat vrij hande-

len niet bestaat. Dan kan men natuurlijk inroepen, dat de dader scha-

de heeft aangericht aan onderdelen van de groep ( maatschappij ).

Dit kan zowel aan het individu, of aan de ganse groep. Hiervoor kan

men dus wel verantwoordelijkheid opeisen van de dader.

 

En dus straffen. Straffen tot herstel. En dit gaat niet alleen over de

materiële schade, maar ook over de woede, ontstaan bij de schade-

lijder ( vergeving/ verzoening). Laat deze voorgaande uitleg, nu juist

de basis zijn van ons Feniksproject / Recuperandos.

 

Aangezien we volgens bepaalde wetenschappers, niet kunnen ge-

loven in de totale vrije wil van de dader, maar er wel schades ont-

staan, pleiten wij voor twee belangrijke pijlers.

Met name, die schade herstellen en heropvoeden, om nieuwe delic-

ten ( schades ) te voorkomen. Dus neen, wij willen straffen niet af-

schaffen, maar anders invullen, nl. met een zorgtraject.

En niet, zoals nu, de opsluiting op zich, die geen resultaat heeft in

het re-socialisatie proces, integendeel, heel dikwijls door zijn wijze

van uitvoeren, alleen maar zelf, ook nog meer schade veroorzaakt.

IK HEB JE HULP NODIG !

“We zijn ons brein in het morele landschap”.

 

Een dikke maand geleden, bezorgde ik mijn voorlopige eindtekst

‘Feniksproject/Recuperandos’ aan de wereld. Eerlijk, ik had meer

dan een lauwe reactie verwacht. Lag het aan mezelf, het ontwerp

zelf, of is het niet het moment voor zo’n radicale ommezwaai ? Ik

denk nu vooral, dat de meesten niet goed de radicaliteit van de

ommezwaai begrepen hebben. En dit, omdat het voorstel  totaal

tegengesteld is aan de basis van ons huidig rechtstelsel, dus ja

voor de meesten verwerpelijk.

 

Dat we ons in het voorstel baseerden op een Christen/humanistisch

gedrag, met name, wij als mens hebben niet het recht iemand an-

ders schade (extra) toe te brengen, en niemand handelt in volle

vrijheid, volgens de wetenschap. Ik heb dit in mijn project wel aan-

gehaald als basissen van mijn betoog, maar ik heb niet voldoende

uitgelegd waarom dit zo is.

 

Via een extra artikelen reeks, geschreven in een ‘Dag Allemaal’ stijl,

wil ik dat bijwerken. Een ‘Dag Allemaal’ stijl heeft de bedoeling, mijn

lezerspubliek van Port to Hell-o aan te sporen, deze belangrijke din-

gen echt te gaan lezen, en zo kiemen te leggen van een andere

denkwijze, om zo mogelijk een beter maatschappijbeeld te scheppen,

gebouwd op wetenschappelijke kennis.

 

Mijn vraag naar u is overduidelijk. Wilt u mij echt helpen ? Wilt u, uw

expertise gebruiken, om mij aan te vullen, terecht te wijzen, sugges-

ties te geven, en noem maar op, en dit alvorens ik publiceer. Dus ik

wil absoluut rekening houden, dat ik mogelijks ergens dwaal, en dit

wil aanpassen. U weet dat ik geen criminoloog/penoloog ben, en

mijn gedachtengoed enkel een verzameling is van gelezen weten-

schappelijke studies, om zo tot een werkbaar voorstel te komen. Wat

dan wel met mezelf te maken heeft, met name een gedreven onder-

nemer, met een positieve maatschappelijke kijk. Dat ik u aanspreek,

heeft allemaal te maken met de expertise, die ik u toebedeel. Laat

u me meegenieten van uw kennis en visie ?

 

OVER  PEDOFIELEN  EN  VERKRACHTERS. 

 

Deel 1.  Inleiding.

 

Inderdaad, ik kan dit niet brengen in één verhaal, het is veel te moei-

lijk. Het is vooral ook een kies onderwerp, en ik weet dat ik er heilige

huisjes mee instamp, zelfs het gevaar loop verkettert te worden,

maar ik wil het absoluut brengen, als voorbeeld van hoe wij, als mas-

sa in het algemeen, omgaan in onze gedachten met mensen die mis-

daden pleegden. Ik wil absoluut het maatschappelijk debat op gang

trekken, om de reeds bestaande wetenschappelijke organen bekend

te maken bij het grote publiek.

 

En juist daarom koos ik deze zeer gevoelige titel. Het zijn feiten, die

de mensen enorm roeren, en dit is ook begrijpelijk. Alles is gestoeld

op de maatschappelijke perceptie van hoe wij kwade daden bestraf-

fen, blijven we in het verhaal van vergeldingsdrang, of willen we gaan

naar een ‘totale gelukkige’ maatschappij. We moeten eens stoppen

met al dat gelul over : we hebben het slecht… er zijn veel ergere din-

gen dan onze materiële beslommeringen.

 

We zijn met z’n allen samen rijk, maar we zijn niet gelukkig ! In deze

reeks gaan we het in verschillende titels hebben over : is ons straf-

recht wel juist moreel onderbouwd ? Hoe vrij zijn we in ons handelen?

Is het ethische verantwoord mensen te straffen met eenzame op-

sluiting ? Is er een alternatief dat ons allen gelukkiger kan maken ?

En meer van dat.

 

Ik kan u nu al zeggen, me niet te willen uitgeven als een kenner/we-

tenschapper ter zake. Maar veel tijd ( dank zij ! ) heeft me de kans

geboden heel wat stellingen te lezen, maar zoals dikwijls komt er

ook veel uit mijn hart, dat een zorgend hart is. Hebje vragen,sugges-

ties, laat je gerust gaan.

 

Deel 2 :  Hoe heilig zijn de huisjes ?

 

Ik heb het geschreven in mijn inleiding. Een kies onderwerp, en ik

zal er bij mijn familie en vriendin niet mee wegkomen. Verkettering

is de toonaard die me overkomt, als ik er ook maar over praat. Dat

dergelijke mensen hier mijn collega’s zijn, en ik met hen kan praten,

en ze helemaal niet uitsluit uit mijn sociale groep, tenzij ze het zelf

doen.

 

Mijn vriendin verwijst me dan naar ons 15-jarige dochter Angelina,

stel eens voor ! Natuurlijk kan ik die eventuele emoties niet inschat-

ten, kan ik begrijpen dat mijn eerste reactie hevig zou zijn. Hetzelf-

de gebeurt bij die jonge kinderen, die genadeloos door een rijbe-

wijsloze van de weg gemaaid worden. Wil er dit iemand ? Neen !

Maar het gebeurt. Is het nu met zware vergeldingsstraffen uit te

spreken, dat we dit oplossen ? Neen !

 

Hoe moeten we dit dan aanpakken en waarom ? Mogen we dit

verder zomaar laten gebeuren ? Neen ! En, lieve mensen, ik heb

begrip voor alle getroffenen, u treft geen individuele verantwoorde-

lijkheid, u bent slachtoffer, en soms is dit ondraagbaar ! Maar het is

niet met haat en straf dat we iets oplossen. Ik raad onze lezers hier

aan ‘Hotel Pardon’ van Jan De Cock te lezen. Of de columns van

vergeving, die verschenen zijn rond de terrorisme aanslagen in de

metro van Maalbek ( Mevr. Verellen/ cirkels – Knack). Nogmaals,

ik begrijp het ! Maar ik wil iets anders aanbrengen, maar dit zal wat

tijd vragen. Laat niet na het te lezen, het zal u een ander inzicht

geven.

 

Deel 3 : Hoe vrij zijn we in ons handelen ?

 

Het is bekend, dat ons menselijk brein reageert op allerlei informa-

tie uit verschillende domeinen, dit zowel vanuit de buitenwereld en

uit de innerlijke gesteldheid van het lichaam, wat samen een enorm

gamma van signalen omvat. Als er dan al iets gebeurt, denken wij

meestal te reageren uit volledige vrije wil, maar er is wetenschap-

pelijk bewezen dat gedachten en bedoelingen worden veroorzaakt

door lichamelijke gebeurtenissen en mentale drijfveren waar we geen

weet van hebben. Maar heel belangrijk is, waarop steunen die reac-

ties, en waarom verlopen ze zo ?

 

Inderdaad, omdat er een soort programmatie inkerving , in onze

grijze cortex zone bestaat, die ontstaan is door vroegere invloeden,

en een verzameling van onze opgedane informatie. Maar hoe is die

tot stand gekomen, in welke omstandigheden ? Anderzijds hebben

biologen ook vastgesteld dat sommige fundamentele processen in

de hersenen, willekeurig plaatsvinden, en dan om die reden niet door

omgevingsprikkels worden bepaald. Dit wil dus zeggen, dat gebeur-

tenissen hun oorsprong vinden in de werking van de hersenen.

 

Waar staan we in beide gevallen met de vrije wil, de keuze vrijheid

die wij zo graag inroepen voor ieder mens zijn verantwoordelijkheid.

Wetenschappelijk is het eerder zo dat ‘schuld’ verbonden is aan

breinwerking. Kan men dan wel spreken van verantwoordelijkheid van

het individu, louter op het vlak van ‘ de vrije keuze ‘ ?

 

Al onze handelingen, kunnen alleen bestaan in een systeem, dat in

aanzienlijke mate wordt ingeperkt door gedragspatronen, en wie of

wat bepaalt deze. En door wetmatige verbanden van prikkel en reac-

tie, en wie of wat veroorzaakt deze in- of externe factoren. Wel kun-

nen we een onderscheid maken tussen een vrijwillige en onvrijwillige

handeling, met name bij een vrijwillige handeling is er de intentie iets

uit te voeren, en bij een onvrijwillige niet. Maar de vraag is, waar ko-

men die intenties vandaan ? In hoeverre zijn deze geconditioneerd al

of niet in negatieve zin. En wie draagt dan de verantwoordelijkheid, en

over wat.

 

Deel 4 : Is ons strafrecht wel zo moreel onderbouwd, de vergeldende

rechtvaardigheid.

 

Ons recht is volledig opgebouwd op ‘ de vrije wil’ als grondslag voor

het rechtstelsel. De deterministische visie, voorbestemdheid, inten-

ties, die niet vrij zijn ( zie artikel deel 3 ) is onverenigbaar met de fun-

damentele voorschriften van ons strafrechtstelsel. Het logisch gevolg

is, dat elk wetenschappelijke ontwikkeling, die ons idee van de vrije

wil in gevaar brengt, lijkt in twijfel te trekken of het wel ethisch juist

is, mensen te straffen voor slecht gedrag.

 

Als we ons baseren op deze laatste stelling, zoals wij wel degelijk

deden in ons Feniksproject, wat doen we dan met de idee van de

persoonlijke verantwoordelijkheid, dat recht doet aan de feiten. We

geven een aantal voorbeelden, en laten u zelf oordelen over schuld

en straf :

 

Een jongen, met een goede opvoeding, uit een perfect gezin, schiet

op 25-jarige leeftijd, zomaar plots een meisje dood, ‘ voor de lol ‘.

Later blijkt, dat uit een MRI-scan, de jongen een grote hersentumor

had in de frontale cortex ( beheersing van gevoelens en gedragsim-

pulsen ).

 

Een jonge persoon, uit een heel arm milieu, gaat de straat op voor

allerlei kleine winkeldiefstallen. Hij komt in de gevangenis, maar her-

valt telkenmale opnieuw.

 

We kunnen zo tientallen andere, gelijkaardige processen aanhalen,

u allen bekend. Natuurlijk zijn er gradaties in alle feiten, gradaties in

de vormen van de intenties. Laat ons maar erkennen dat alle delic-

tenplegers een combinatie hebben van slechte genen, slechte ouders,

slechte ideeën, pech, ziekte, enz… voor welk van deze grootheden

zijn we verantwoordelijk ?

 

Geen mens is de schepper van zijn eigen genen, en toch bepalen

die zijn karakter. Stel nu eens dat we een wetenschappelijke remedie

tegen het menselijk kwaad zouden ontdekken, en daadwerkelijk

toepassen. Zitten we dan wel goed met onze rechtsvergelding ? En

wat met onze eigen verantwoordelijkheid in al die gevallen, waar we

kennis hebben van bestaande ‘afwijkingen/ziektepatronen’, en men-

sen de nodige zorgbejegeningen onthouden.

 

Deel 5 :  Is er klasse justitie ?

 

We gaan heel scherp zijn, en ook kort door de bocht gaan. Ja, er

is klasse justitie ! Maar we pogen ook uit te leggen waarom.  We

willen allereerst niet zeggen dat dit gelegen is aan de rechters,

maar wel aan ons systeem. Zoals ons gerecht momenteel werkt, is

dit gebaseerd op de vrijheid van handelen. En natuurlijk heeft ieder

beschuldigde recht op een verdediging. En die verdediging heeft

het absolute recht om alle argumenten te gebruiken, om een ver-

nauwing van die vrijheid in te roepen, en zo verzachtende omstan-

digheden aan te brengen.

 

Maar wat als dit faalt door het systeem ? Wordt er dan met twee

maten en twee gewichten geoordeeld ? Ik leg uit. Eerst en vooral,

je zal maar een pro-deo, of een minder begaafd talent als redenaar

hebben. Zijn je kansen al niet een stuk minder. Op de tweede

plaats : je hebt fouten begaan in maatschappelijk gevoelige dos-

siers, waar emotionaliteit een belangrijke rol speelt. Ja, ik heb het

over pedofielen en verkrachters. Ja, ik heb het over de dodelijke

vluchtmisdrijven, maar ik heb het ook over economische dossiers.

 

Hoe onafhankelijk de rechter ook wil reageren, we kunnen niet

loochenen dat die rechters leven in deze maatschappij, en onge-

wild er onder invloed van staan. Is het nog langer ethisch verant-

woord te straffen op basis van  ‘vrije wil’, en zeker is de grote vraag,

is er onderscheid in de mens  ( het geval ).

 

Deel 6 :  Kunnen rechters de duur van de straffen bepalen ?

 

Momenteel zijn er verschillende categorieën van wetsovertreding,

met een heel gedifferentieerd strafmaat systeem. Volgens de cate-

gorie wordt soort en maximum duur bepaald. Maar in ieder geval is

het aan de rechter, om schuld, soort en duur van de straf uit te spre-

ken. Steeds is die stram wel omlijnd ( gedefinieerd ) in soort en tijds-

panne. Wil dit een beetje zeggen dat de rechter voor God speelt ?

Doel van een straf is eigenlijk wel voor herstel zorgen. Herstel bij

het slachtoffer, maar ook bij de pleger, de zogeheten resocialisatie.

 

Dus de rechter weet op voorhand wanneer dit proces zal rond zijn.
Hij spreekt zes maand, twee jaar, dertig jaar uit, en als je dat uit-

spreekt is de casus opgelost. De recidive cijfers bewijzen dat dit niet

zo werkt. Dit wil inhoudelijk nog steeds zeggen, dat het niet gaat om

‘herstel’, maar wel om vergeldingsrecht. Jij was fout, wij nemen je

x-tijd uw vrijheid af, en trek daarna maar uw plan. Wie dienen we

hiermee ? De delictenpleger, het slachtoffer, de maatschappij ? Met

ons huidig systeem, dat we eerlijkheidshalve al een stap verder en

beter vinden dan bepaalde andere ‘ oog om oog’ of familie vete toe-

standen, blijft die zweem van vergelding nog steeds aanwezig.  En

laat ons eerlijk zijn, dit gedachtengoed is ook heel sterk aanwezig

in onze maatschappij. Wat ook de vrees voor drastische veranderin-

gen door politici verklaart. De grote ethische vraag is, hoe sterk mag

wetenschap de democratie / politici beïnvloeden, bepalen !

 

Deel 7 :  Hoe lossen wij dit op ?

 

Op de zevende dag, schiep God !… ! Neen, hoor, niet doen. Dit is

toevallig deel 7, en ons slotdeel van een gewaagd verhaal. Gewaagd

in al zijn vormen, maar vooral omdat het zo utopisch lijkt. Maar is dit

wel zo. Willen wij minder straffen, neen ! Willen wij anders straffen,

ja ! En dit niet alleen naar norm ( uitvoering / inhoud ), maar vooral

naar moraliteit. We willen een andere, meer ethische, en volgens de

wetenschap een meer correcte uitvoering van ons strafbestel.

 

Wij willen absoluut, dat de vrijheid van de mens niet centraal staat

in het afgeweken verklaren van normen en waarden, maar wel het

feit dat wij ons brein zijn, dat ons brein ons handelen is, en dit door

allerlei processen beïnvloed wordt. Het zijn de afwijkingen hier ( ziek-

teprocessen dus  ) die maken dat er misstappen gebeuren. De straf

zal dus dienen te bestaan uit een opgelegd genezingsproces, tot

volledig herstel, en dit om de maatschappij te beschermen, en te-

vens de schades te herstellen.

 

Methodes en duur dienen dus in handen van een zorgteam terecht

te komen, ipv. rechters, die meestal opgeleid zijn in het vergeldings-

strafrecht. De afname van de vrijheid op zich ( in zoverre dit kan

gegarandeerd worden ) is dus niet langer wenselijk, maar wel een

totaal project dat draait rond herstel via een genezings/zorg traject.

Een puur wetenschappelijke benadering.

 

Is hiermee alles gezegd, opgelost… absoluut niet, maar we hopen

reacties los te weken, die ons samen naar betere oplossingen lei-

den.

 

Een zaak is zeker, wat nu is,  kan beter !

WAAROM ? ? ?

Moordenaars, fraudeurs, pedofielen, schizofrenen, gauwdieven,

verkrachters, depressieve personen, psychopaten.

 

Het is niet voor het eerst dat we hier over praten. Dat we proberen

uitleggen van het waarom ? Binnenkort starten we een reeks, over

‘Pedofielen en verkrachters’, waarin we u een uitleg willen geven,

waarom we af willen van ons huidig rechtssysteem ! Echt de basis

van het recht waarop we nu steunen, veranderen.

 

We hebben nu een rechtssysteem, dat een vergeldigingsrecht is,

en  steunt op ‘vrijheid van handelen van het individu’. Daaraan

verbonden is er een strafsysteem, en strafmaat, die momenteel

hoofdzakelijk, bijna uitsluitend, bestaat uit de ‘eenvoudige vrijheids-

afname’ , de gekende gevangenisstraf.

 

Wij gaan daar niet langer mee akkoord, en dit op wetenschappelijke

basis. We proberen u dat haarfijn uit te leggen, omdat we willen

streven naar een ethische straftoepassing. Wij willen straffen niet

afschaffen, maar anders invullen. Wij willen er een wetenschappelijke

geneeskundige actie van maken, met als doel, zoveel mogelijk her-

stel.

 

Maar om onze stelling beter te begrijpen, is het noodzakelijk eerst

een inzicht te krijgen in het waarom we zo besluiten. Ik heb het me

persoonlijk gemakkelijk gemaakt, en werk nu met een assistente.

Iemand die heel belezen is in deze materie, vatte voor mij het boek

‘Wij zijn ons brein” van prof. Dick Swaab kort samen, met de bedoe-

ling zo een inleiding te geven op ‘ Waarom wij het fundament van

onze rechtspraak anders willen zien, wat ook de basis is van ons

Feniksproject/ Recuperandos ( concept detentiebeleid). Mijn assis-

tente heeft de bevallige naam Vera, ik laat haar graag aan het woord.

 

‘ Waarom we doen, wat we doen’   Dick Swaab – ‘We zijn ons brein’.

 

Met zijn nieuwste boek ‘ Ons creatieve brein ‘, was hij heel recent op

Canvas. Maar voor ons pleidooi is de 72-jarige Nederlandse hersen-

wetenschapper minstens even interessant met zijn vorig boek : ‘ Wij

zijn ons brein’. Hiermee geeft hij een uitleg van hoe ons brein weten-

schappelijk en biochemisch werkt. En wat de gevolgen daarvan zijn

met betrekking tot leven, ons zijn !

 

Ik ben al vijf jaar in de nieuwewandeling in Gent, u zeker niet onbe-

kend, en vanaf het begin stelde ik me de vraag : ” Wat is er met die

mensen aan de hand, een concentratie van persoonlijkheden, de ene

al slechter dan de andere ?

In een ander programma op tv ‘ Alleen Elvis blijft bestaan’, zag ik de

psychiater Dirk De Wachter, met één van zijn gevleugelde uitspraken :

” Iedereen patiënt “. Ik voelde me geruggensteund in mijn denken en

observatie, en dit al zovele jaren.

En toen las ik de volledige bevestiging in het boek van Prof. Swaab.

In zijn aanvang vertelde Dick Swaab dat hij vijftig jaar geleden doods-

bedreigingen ontving, omdat hij beweerde dat hersenen van homo’s

en hetero’s, er anders uitzagen. Vandaag schrijft hij dat onze hande –

lingen niet vrij zijn. Hiermee bevestigde hij op wetenschappelijke wij –

ze, wat Darwin, honderden jaren vroeger al schreef ‘ Vrijheid is een

‘illusie’ !

Wordt Swaab opnieuw verketterd ?

 

Maar we proberen het boek samen te vatten, in het kort, om u  in-

zicht te geven in het functioneren van onze kinderen, onszelf, en ook

een andere kijk op misdaden.

 

De hersenen van de mens ontwikkelen zich tijdens de zwangerschap

en in de eerste jaren ( twee – vier jaar ) na de geboorte, in een zeer

traag tempo. De rijping tenslotte gaat zelfs door tot 25 jaar.

Tijdens dit proces, van voor de geboorte, tijdens en na de geboorte,

staan de hersenen continu onder invloed van allerlei externe en inter-

ne factoren. Niet te vergeten ook, is eerst en vooral, alles wat ons

via de genen wordt meegegeven. Dit allemaal maakt dat we de evolu-

tie van ettelijke jaren voor ons, van generatie op generatie meekrijgen.

 

We sommen enkele van de elementen op van externe factoren, die

zowel tijdens  als na de  zwangerschap een invloed hebben op de

groei van onze hersenen. Gebrek aan voeding ( door omstandigheden,

hongersnood ) maar ook door magerzucht of diëten, vasten, alcohol,

sigaretten, geneesmiddelen, stoffen in het milieu.

Al deze elementen kunnen oorzaak zijn van het ontstaan van gedrags-

stoornissen, verminderde hersenontwikkeling, met verhoogde kans

op o.a. schizofrenie, depressie en antisociaal gedrag.

Dienen we uit te leggen, hoe belangrijk deze periodes zijn in ons le-

ven, en hoe snel het kan mislopen ?

 

Wijzelf maken niet de keuze van onze seksuele geaardheid.

Het is  louter bepaald door  onze hersenwerking, daar wordt het ver –

schil gemaakt. Seksueel misbruik is schadelijk voor de maatschappij,

en wordt gestraft om de maatschappij genoegdoening te verlenen,

en herhaling te voorkomen. Maar hoe verander je gedrag, dat in de

vroege ontwikkeling geprogrammeerd is in de hersenen ( nog voor de

geboorte) ? Het doorbreken van het taboe op zulk wetenschappelijk

onderzoek zou inzicht kunnen geven in de factoren die pedofilie

tijdens de ontwikkeling veroorzaken, en de beste methodes om de

pedofilie -impulsen te kunnen beheersen en herval te kunnen voor-

komen.

 

Depressie :

Een ontwikkelingsstoornis van de hypothalamus. Er zijn echter ook

oorzaken tijdens de volwassenheid, tot het ontstaan van een depres-

sie, met name een te weinig aan serotonine- gehalte. Medicatie of

elektro-stimulatie tot meer productie van serotonine, kunnen helpen.

Eigenlijk kan men besluiten dat een heel netwerk van hersensyste-

men met verschillende chemische boodschappen, betrokken zijn bij

het ontstaan van depressies. In die gevallen, waar het gaat om een

verstoorde hersenontwikkeling, zijn deze therapieën niet nuttig.

 

Agressie :

Geef iedereen een goede leefomgeving, en alle agressie en crimina-

liteit zou van de aardbodem verdwijnen : dat is achterhaald ! De ene

persoon ( jongens – meisjes ) is agressiever dan de andere, ook dat

is al in de baarmoeder vastgelegd.

Vrouwe Justitia zou van de geneeskunde moeten leren, hoe zij op

basis van goed gecontroleerde onderzoeken ( wetenschappelijk be-

wezen) kan werken.

Hoe verantwoordelijk zijn verslaafden voor hun stoornis, die veroor-

zaakt wordt door kleine variaties in hun DNA of door ondervoeding

in de baarmoeder. Zo ook schizofrenie wordt al tijdens de conceptie

vastgelegd, meestal genetisch bepaald.

Het is heel bekend, door wetenschappelijk onderzoek, dat onze voor-

hoofdskwab gedeelte, de prefrontale cortex zone bepalend is voor

ons empathisch ( medevoelen ) vermogen.

Veranderingen, afwijkingen, accidenten, tumoren, zijn oorzaak van

een vermindering van dit vermogen. Moordenaars bijvoorbeeld ma-

ken heel koele, zeer onpersoonlijke afwegingen, ze voelen geen

empathie.

Patiënten met PPC ( prefrontale cortex ) dementie, vertonen nogal

eens een antisociaal, delinquent gedrag, zoals ongevraagde seksuele

benaderingen, verkeersovertredingen, lichamelijk geweld, diefstal,

inbraak en pedofilie.  Er zijn ook nog andere hersenzones die in ons

moreel gedrag van belang zijn.

Kortom, ons lijkt het aangewezen veel meer wetenschappelijk onder-

zoek te doen bij problemen van afwijkingen van de normen die ons

maatschappelijk functioneren bepalen. Justitie staat bovendien on-

der druk van de politiek, steeds weer met een nieuwe vorm van straf,

van tuchtstraffen tot strenge heropvoedingskampen,  zonder dat de

effectiviteit ervan wordt vergeleken met de andere standaardstraf.

Van een goed onderzoek met een goede controlegroep is geen spra-

ke, waardoor de effectiviteit van de straf altijd weer omstreden zal

blijven. De politiek lijkt zich voor systematische aanpak, met gecon-

troleerde studies, niet te interesseren. Die denkt slechts op korte ter-

mijn, en aan de komende verkiezingen.

 

Wij willen nog aanhalen, dat wij een verkorte versie maakten van de

samenvatting van Vera, die poogde ons zo volledig mogelijk de in-

zichten van Swaab over te brengen.  Maar we zijn ervan overtuigd

dat dit ongeveer de kern van ons betoog, in voldoende mate onder-

streept. Met name : het plegen van delicten is veel ingewikkelder

dan het lijkt, en het is ook zeker dat ons huidige vergeldingsrechtssys-

teem wankelt.

En  zeker ook, met rekening houdende van de belangrijke elemen-

ten ( moraliteit, en vrije wil, wat is het ? ), er ook een andere manier

bestaat om , om te gaan met herstel in de maatschappij, en al zeker

de uitvoering van de straffen.

 

Volg met spanning onze reeks hierover die weldra op het net komt.

Heeft u vragen, suggesties, eender wat, laat u ondertussen gerust

horen.

WAAROM WE LIBERAAL DENKEN, MAAR NIET ZIJN .

Gwendolyn Rutten, is zowat het uithangbord van de huidige gene-

ratie liberalen. Laten we haar gerust maar een heel verstandige

vrouw noemen. Maar waar haar gedachtegoed dan wel tekort

schiet, is de houding om te weinig rekenschap te houden met hen

die geen ‘chance’ hebben. Mevr. Rutten, denkt dat iedereen ge-

lijke kansen moet krijgen, georganiseerd door de maatschappij, en

dat het aan het individu is om die te grijpen. Letterlijk vertelde ze

dit op de televisie.

 

Maar wat doe je met hen, die niet de gaven hebben gekregen om

hun eigen lot in handen te nemen ? We zijn allen wie we zijn, be-

paald door erfelijkheid en onze opvoeding, vanaf de conceptie –

het milieu – biotoop, waarin we opgroeien.  Goed, we zijn ook voor

grote vrijheid, en stimulatie van de zelfontplooiing. Maar we ver-

geten vooral niet dat we samen een groep mensen vormen. Waar

iedereen gelukkig moet zijn in de groep. Waar zelfs het individu

ondergeschikt is aan het algemeen groepsbelang. Wil dit zeggen

dat wij de individuele talenten willen beknotten ? Neen, integen-

deel, maar bij ons staan die talenten ten dienste van de groep,

waardoor het individu alleen zichzelf zal verrijken in geluk.

 

Geven doet leven. Die verlichting van mevr. Rutten heeft geen LEF,

ttz. wel de L van Liberté, maar niet van LIEFDE, de termen E.

(egalité) en F (fraternite) schieten bij haar schromelijk tekort.

TENTEN CIRKELS : S.R. SOCIAAL RADICAAL. Deel.3.

Wanneer ik deze titel bouwde, had ik wat de blues. Ik keek met

heimwee terug naar ons ‘aller jeugd’. De tijd dat we op kamp trok-

ken in de Vlaamse Ardennen. Hof Ten Bossche in Brakel ! Onze

tentjes stonden opgesteld in een soort cirkel. En in deze tentjes

beleefden we dan de mooiste momenten van ons leven. In de

cirkels voelden we ons verenigd.

 

Samen sterk, samen geluk beleven, gewoon ‘ samen ‘ zijn. Maar

er is ook die andere zijde, nl. het tentje van Jordy uit de Gentse

Blaarmeersen. Er is de beweging ‘cirkels’ van mvr. Verellen, de

echtgenote van een overleden slachtoffer in Maalbeek. Al deze

gevoelens samen, deden me besluiten een soort eerbetoon  aan

beide situaties te brengen. Laat een tent de plaats van plezier

zijn, die iedereen verdient, en niet de plaats waar ‘uitgestotenen’

eenzaam achter blijven, zonder onze zorg.

 

Laat de cirkels het beeld vormen, dat alleen vereniging voor ver-

binding zorgt onder mensen. Sociaal Radicaal is de visie voor een

echte Tenten Cirkel, herberg van ons allemaal.

Vervoeg onze cirkel, en breng al je vrienden mee.

Het wordt één groot feest.